کد مطلب:49398 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » قرآن

قرآن چه نمونههايي از محبتهاي صادق و كاذب را به منظور هدايت و شكوفائي فطرت الهي و بازشناسي محبوب راستين از محبوب دروغين به انسان ارائه ميدهد؟

1 ـ در سورة مجادله ميفرمايد: «لا تَجد قوْماً يُؤمنون بِالله و اليَومِ الاخِر يوادّون مَن حادّ الله و رَسولَه ولو كانوا ابائَهم أَو أَبنائَهم أَو إِخْوانهم أَو عَشيرَتهم أُولئك كتب في قلوبِهم الإيمان و أيّدهم بروحٍ منه و يدخلهم جنّاتٍ تجري من تحْتها الأنهارُ خالِدين فيها رَضي الله عَنهم و رَضوا عَنه أُولئِك حزبُ الله ألا إِنّ حِزب الله هُم المُفْلِحون» مجادله/22.

گروهي كه به مبدأ و معاد ايمان آوردهاند، كساني را كه از حدّ توحيد و رسالت الهي تعدّي كرده و تابع خداي يكتا و پيامبر الهي نيستند، دوست ندارند هرچند كساني كه حدّ و مرز زندگي آنها، از حدود دين خدا و مرز احكام پيامبر جدا است، پدران يا فرزندان يا برادران يا عشيره و قبيلة مردان با ايمان باشند.

مؤمنِ به خدا و قيامت هرگز دوست غير مسلمان نخواهد بود، كسي كه قلب او محبوب حقيقي خود را كه همان خداي سبحان است، شناخته و به او گرايش پيدا كرده و به دستور خدا به پيامبرش علاقه پيدا كرده، نسبت به بيگانگان از خدا و پيامبر(ص) محبت پيدا نخواهند كرد؛ اين گروه كساني هستند كه خداوند ايمان را در دلهاي آنان تثبيت كرده است.

تمام محور در ايمان به خدا، علاقه و محبت راستين به خداوند است و انسان بيش از يك قلب ندارد «ما جَعَل الله لِرَجُلٍ مِنْ قلبين في جَوْفه» احزاب/4 در يك قلب دو محبوب نميگنجد، يعني هم محبت خدا و هم محبت غيرخدا، مانند پدر و برادر و فرزند و ...، بلكه محبت خالصانه براي خداست «أَلا لِلّهِ الدّينُ الخالِص» زمر/3 دين خالص و منزّه از هرگونه پيرايه، مخصوص خداست و خداوند، هرگز گرايش مشوب و محبت ممزوج و كشش ناخالص را نميپذيرد، از اينرو هرگز مردان با ايمان جز به خداوند و اولياي او، كه مظاهر هدايت حقند مهر نميورزند.

اين گروه از صاحبان دين فطري و حافظان سرشت اصيل، از وحي تسديدي خاص برخوردارند و در بهشتي وارد ميشوند كه از زير آن نهرهايي جاري است و آنها در آن جاودانهاند. خدا از آنان راضي است و آنان از خدا راضي. ايشان حزب خدا هستند و حزب خدا رستگارند.

با استفاده از اين آيه روشن ميشود، محبوبين صادق خداوند از تأييد خاص الهي برخورداند.

2- كساني كه نهال فطرت را بارور نكرده، محبوب مجازي را برگزيدند، اينان نه تنها از تأييد غيبي الهي برخوردار نيستند، بلكه در معرض تهديد الهي قرار دارند.

چنانكه فرمود: «قُل إِن كان اباؤكم وأَبناؤكم و إِخوانكم و أَزْواجُكم وعَشيرتكم و أَموال اقْترفْتموها وتِجارة تَخشَوْن كَسادها و مَساكن تَرضَوْنها أَحبّ أِليْكم مِنالله و رَسوله و جِهادٍ في سَبيله فَتَربّصوا حَتي يَأتي الله بِأَمْره والله لا يَهْدي القَوْم الفاسِقين» توبه/24.

اگر بستگان نسبي يا سببي، ثروت، تجارت، خانه و زندگي در نزد شما محبوبتر از خداست منتظر كيفر دردناك الهي باشيد و بدانيد كه فاسقيد و هرگز فاسق به هدف نميرسد؛ زيرا فسق انحراف از طريق مستقيم است و هرگز رونده منحرف به مقصد نميرسد، بلكه هرچه بكوشد از مقصد دورتر ميشود.

قرآن كريم همانطور كه درباره كافران و ظالمان فرموده آنها به مقصد نميرسند: «واللهُ لا يَهدي القَوم الكافِرين» بقره/264 و «والله لا يَهدي القَوم الظالِمين» بقره/258 دربارة فاسقان نيز فرمود: آنها به مقصد نميرسند.

كفر، حق پوشي است و حق، نور است و با سرپوش گذاشتن روي نور هرگز نميتوان به مقصد راه يافت. ظلم، ظلمت و تاريكي است و كسي كه در تاريكي است هرگز مسير را نميبيند و چون راه را نميبيند به هدف نميرسد. فسق هم انحراف است و لذا ظلم ظالم و كفر كافر و فسق فاسق، مانع از آشنايي به مقصد بوده و هرگز صاحبان آنها به مقصد نميرسند و انسان به مقصد نرسيده، دچار تلخترين كيفر تحيّر و سرگرداني ميگردد.

از اين دو آيه استفاده ميشود، قرآن هم به راهيان كوي محبت حق، بشارت داد كه آنها به فلاح ميرسند و هم سالكان وادي محبت باطل را انذار كرد تا مبتلا به طلاح نشوند. انسان براي اين كه در وادي محبت حق سير كند، بايد راه ابراهيم خليل(ع) را طي كند، جايزه كسي كه اين راه را طي كرد، شهود ملكوت است و آن كس كه از اين راه منحرف شد گرفتار تاريكي عالم طبيعت خواهد شد.

---

: آية الله جوادي آملي
تفسير موضوعي قرآن ج 12 (فطرت در قرآن)